door Femke Bennenbroek
Raar, roerig, heftig, onzeker. Woorden die ik de afgelopen week veel heb gehoord en zelf ook heb gebruikt. Ik merk dat ik zelf elke keer weer terugkom op het woord raar: Aan de ene kant is er de afgelopen weken een heleboel op zijn kop gezet, aan de andere kant blijft ook weer heel veel hetzelfde. Zo is er veel werk weggevallen, maar gaat het werk ook gewoon door. We doen aan social distancing, maar ik heb nog nooit zoveel contact gehad met mijn collega’s. Een heleboel winkels zijn dicht, maar bij de Jumbo bij mij om de hoek ziet alles er heel gewoon uit. Het enige wat ik daar merk, is dat iedereen daar netjes 1,5m afstand houdt. Een beetje onwennig soms, maar mensen zijn er erg alert op. Heel erg fijn! En hoe raar is het, dat fysiek afstand nemen, toch ineens heel erg verbindend kan werken?
Als ik terugkijk op de week bij ZINZIZ, dan past het woord roerig meer: er zijn veel trainingen afgezegd, iedereen werkt ineens vanuit huis en we moeten allemaal onze draai vinden in deze nieuwe realiteit. We hebben veel contact met elkaar via Teams en bellen en appen er vrolijk op los. We stemmen af met onze opdrachtgevers en gaan op zoek naar alternatieven. We werken volop aan onderzoeksprojecten waar dataverzameling meestal gewoon door kan gaan en het analyseren en schrijven al helemaal. Gelukkig is iedereen gezond en vinden we allerlei creatieve manieren om er samen ook iets van te maken. Ontzettend mooi om te zien hoe ons cluppie er met elkaar voor gaat!
En dat zie ik ook op andere plekken: er ontstaan allerlei creatieve en attente initiatieven, waar we ook na deze crisis heel veel aan gaan hebben. Daar ben ik van overtuigd. Zo zijn we blij met de maatregelen van de overheid om de grootste klappen op te vangen. Petje af hoe snel ze dat allemaal geregeld en gecommuniceerd hebben. En we zien klantmanagers, sociaal werkers en consulenten keihard werken om hun cliënten zo goed mogelijk te ondersteunen, maar dan nu via de telefoon, app of chat. En ik zie bij deze professionals ook meer professionele trots. Iets waar professionals binnen het sociaal domein ook wel eens aan kunnen twijfelen: waar doen ze het eigenlijk voor? Hebben hun interventies eigenlijk wel impact? Wordt hun vakmanschap en de uitdaging waar ze voor staan wel gezien? Die twijfel lijkt nu minder te worden, mede omdat door deze crisis ook helder wordt dat hun werk onmisbaar is.
En dan zijn er de momenten dat er weer een persconferentie is waar nieuwe, ingrijpende maatregelen aangekondigd worden.Toch weer even schrikken en mezelf schrap zetten. Dan moet ik meteen denken aan iedereen in de zorg, zowel patiënt als professional, en iedereen die door deze crisis hard wordt geraakt. Maar er toch keihard voor gaat (over petje af gesproken……). En aan alle kwetsbaren in de maatschappij voor wie dit allemaal nog verwarrender zal zijn dan voor anderen. En dan slaat toch ook even de onzekerheid naar de toekomst toe: voor de mensen die ziek zijn, of ziek worden, voor mensen die anderen verzorgen en voor iedereen met een bedrijf die zich verantwoordelijk voelt voor haar medewerkers, en ook een beetje voor mezelf. Dan passen de woorden heftig en onzeker weer meer. Op dat soort momenten help ik mezelf weer aan die andere dingen herinneren. En dat ik van een heleboel dingen dus ook gewoon blij, ontroerd en trots word.
En dat is dan ook weer raarrr……..
