Succesvol zijn, dat willen we allemaal. Biografieën van succesvolle mensen zoals Steve Jobs vliegen over de toonbank, en tijdens de Olympische Spelen staan mensen te juichen als hun landgenoot de gouden medaille wint. Hoe inspirerend kan het zijn om naar succesvolle mensen te kijken of te luisteren! De gedachte: als ik maar doe wat zij doen, dan kan ik ook zo succesvol zijn. Het kan net dat duwtje in de rug zijn om tóch even dat rondje te gaan hardlopen, te solliciteren naar die baan of die zwarte coltrui aan te schaffen.
Ook bij congressen binnen het sociaal domein worden veel successen gedeeld. Dat is niet zo gek — er is immers hard gewerkt, met veel bloed, zweet en tranen. Het zou dan ook zonde zijn als iedereen weg zou lopen met de boodschap: ‘we hadden eigenlijk meer kunnen bereiken…’ Terwijl veel projecten toch vaak flink anders lopen dan vooraf gedacht, en er altijd een sterk improvisatievermogen van de projectleden wordt gevraagd.
Maar vorige week, op de FNO-bijeenkomst ‘Jouw stem, jouw toekomst’, was het even anders. Onder de noemer Briljante Mislukkingen vertelden een aantal mensen hun verhaal over de dingen die binnen het programma onverwacht anders liepen dan gepland. Zoals een bijeenkomst waar maar drie mensen kwamen opdagen, of één waar een groot deel van de deelnemers zich ontzettend verveelde. Er werd met humor teruggekeken op de mislukkingen. Het interessante was dat juist die verhalen mij deze dag het meest inspireerden. En dat zette me aan het denken.
Tijdens de verhalen dacht ik meteen aan een aantal mislukkingen uit mijn eigen verleden. Momenten waar ik soms liever niet aan denk, zoals: niet uit mijn woorden komen tijdens het geven van een college, merken dat mijn boodschap tijdens een presentatie niet aansloeg bij het publiek zoals ik had bedoeld, en idee inbrengen dat mijn (uiteraard) briljante collega tien minuten eerder al had genoemd — toen ik even de verbinding kwijt was. Momenten die permanent in mijn hoofd zijn gaan wonen — zonder huur te betalen natuurlijk, en zonder de boel daar op z’n minst eventjes goed af te stoffen.
Wat weerhield mij ervan om op deze manier te leren tijdens intervisies met mijn collega’s? We zouden dan:
- kunnen leren van onze eigen en elkaars mislukkingen, en kunnen uitzoeken wat we de volgende keer anders zouden doen
- onze mislukkingen meer als een stap naar succes kunnen zien
- minder spanning ervaren bij het aangaan van potentiële nieuwe mislukkingen (en potentiële successen)
- materiaal kunnen verzamelen voor onze eigen stand-up show (failure is funny)
Komende maanden ga ik in onze collegiale intervisies dus wat meer aandacht besteden aan briljante mislukkingen.
Wil jij ook leren van elkaars briljante mislukkingen?
Wij begeleiden allerlei vormen van intervisie die jouw organisatie verder kunnen helpen. Neem voor meer informatie over de mogelijkheden contact op met lisa@zinziz.nl.
